Francuskie maluchy …

W zasadzie w naszym kręgu kultury motoryzacyjnej istnieje tylko jeden „maluch”. Ten z dwucylindrowym silnikiem chłodzonym powietrzem znajdującym się tam gdzie przyzwoity samochód ma bagażnik. Porsche się nie liczy, bo ono jest nieprzyzwoite … w swych osiągach, a VW Garbus to ikona, której wybacza się wszystko. Więc maluch to po prostu Fiat 126p. Mój pierwszy kontakt z tym pojazdem iście ludowo-demokratycznym miał miejsce bardzo wcześnie, bo w wieku przedszkolnym. Wujek Zdziszek (bo taka obowiązywała w rodzinie wersja jego imienia) wiózł mnie, mojego ojca i jeszcze wujka Tadzika do sanatorium w Czerniawie-Zdrój swoim błękitnym maluchem, jeszcze z silnikiem 600 i żółtą naklejką Stomil na klapie bagażnika. Oczywiście w sanatorium zostawałem tylko ja, ale na prawdziwie męską wyprawę załapało się tylu chłopaków, ile mogło wejść do przykrótkiego „włocha”. Maluch dzielnie wspinał się po górach, zatrzymał się nawet na „Zakręcie Śmierci”. Nie powiem, że dokładnie to pamiętam, ale jako dowód tego incydentu w domowych archiwach istniało zdjęcie z tego miejsca, gdzie trzech pięknych facetów i zaokularowany młodzian patrzą w dal, a obok nich siedzi bernardyn. Chyba to było pierwsze kolorowe zdjęcie na jakim się pojawiłem. Ja bardziej niż samą podróż pamiętam to jak mnie intrygowała sama nazwa … „Zakręt śmierci”. Oczywiście nikt mi wtedy nie wytłumaczył dokładnie o co w niej chodziło, a ja w wyobraźni dorobiłem do niej pewnie jakąś historię, podobnie jak do popularnego wówczas „Trójkąta Bermudzkiego”. Bladego pojęcia nie miałem co to takiego, wiedziałem tylko że na oceanie. Więc przez dobrych kilka lat wierzyłem, że gdzieś tam daleko z morza wystaje wielki kamienny trójkąt, zasnuty mgłą, o który rozbijają się statki i samoloty. No dobrze, ale dzisiaj nie o dziecięcych fantazjach, ani nawet nie o fiacie 126p … dzisiaj o maluchach, ale francuskich. Znaczy się mażoretkowych …

Zacznijmy więc od wyjątkowo uroczego francusko-francuskiego malucha (przyjmijmy, że Majorette to dla mnie już zawsze będzie firma francuska, nawet jeśli nie jest to do końca prawda), czyli Twingo. Po lewej mażoretkowe Twingo z pierwszej serii, wypuszczane w tym fioletowym kolorze w latach 2002/2003. Autko zarówno w rzeczywistości, jak i w wersji resorakowej, to całkiem długowieczny kurdupelek. W ofercie formy Renault pozostawał w latach 1993-2007, a w wersji modelikowej bawił dzieci pomiędzy rokiem 1995 a 2005. Niestety w tamtych czasach zarzucono resorowanie i autko jest bardzo sztywniackie. Wady tej pozbawione jest stojące obok Twingo III, produkowane współcześnie. Fajny, normalny resorak. Oryginał ma jedną niezwykłą w dzisiejszych czasach cechę, która aż kusi aby kiedyś wprosić się do tego malucha i go poprowadzić. Ten samochód ma silnik z tyłu i rzecz jasna napęd na tylne koła. Chciałbym się nim przejechać.

Twingo pierwszej serii było ciekawie zaprojektowanym pojazdem (chociaż nie na moje gabaryty, szczególnie fotele), ale najbardziej charakterystycznym maluchem lat 90-tych chyba jednak pozostanie Ford Ka. O ile podobnego w stylu Focusa kupiłem od razu, o tyle do Ka przekonywałem się latami. Ostatecznie przekonałem się gdy zaczął pełnić rolę pojazdu odwożącego mnie do domu po koleżeńskich spotkaniach towarzyskich. Poznałem wtedy „Kaczkę” z fotela pasażera, a że była dziarsko powożona przez moją koleżankę, to i jej zalety docenić mogłem. Wersja mażoretkowa może nie do końca zachwyca, ale … jest. Zauważam, że coraz bardziej doceniam dokumentalny aspekt resorakowego kolekcjonerstwa. Po prostu fajnie jest mieć jakiś względnie popularny kiedyś samochód w wersji matchorettowej, szczególnie że współcześnie nikt go już w takiej skali raczej nie zrobi. Za kumpla „Kaczki” robi Citroen C1, czyli brat bliżniak (ale nie jednojajowy) Peugoeta 107. Jak wiadomo kocham te auta, wiec tu tylko odnotuje, że wersja mażoretkowa jest bardzo przyjemna, w czym oczywista zasługa klasycznego zawieszenia. Mimo, że z oferty Majorette C1-ka zniknęła chyba w 2012 roku, to prezentowany egzemplarz kupiłem w sklepie w czeskim Cieszynie w ubiegłym roku.

No to pora na Adama. Współczesne Ople, do czasu przejęcia przez francuski koncern PSA, wydawały mi się strasznie nudnymi autami, z wyjątkiem Adama właśnie. Od początku bardzo mi się podobał ten udawanie wiszący dach i ta charakterna poręczność. Swoje robiła też nazwa, będąca hołdem dla założyciela firmy Opel. Wersja mażoretkowa jest ciut przyciężka, co jest trochę dziwne bo skala odwzorowania, czyli 1:55 jest dokładnie taka sama jak w C1 (ale faktycznie obu wyszłoby na lepsze, gdyby zostały wypuszczone w skali takiej jak Twingo I i Ford Ka, czyli 1:58). Pewnie nie pomogły w tym trochę za duże koła. Jak to zrobić zgrabnie dobrze pokazuje modelik w skali 1:64, zrobiony dla Opla jako gadżet dilerski przez firmę Elasto. Bardzo porządnie zrobione auto, w stylu odwzorowania podobnym trochę do Kyosho, a zakupione na pchlim targu bodajże za 3 zł.

Maluchy to bardzo użyteczna auta. Nie tylko służą nam na co dzień do sprawnego poruszania się po mieście, a też wielu z nas nauczyło się na nich prowadzić samochód. Ja też. I rzecz jasna był to zapyziały „kaszlak” jeszcze z rączką rozrusznika pomiędzy fotelami. To nawet w latach 90-tych było już lekko passe, ale taki mi się trafił egzemplarz na kursie nauki jazdy. Do kompletu dorzucono brodatego gnoma, który posługiwał się specyficznym motoryzacyjnym narzeczem. Mówił, a właściwie krzyczał … „sprzęgłujemy”, „hamulcujemy”. I mimo totalnej przaśności ten duet nauczył mnie tego co powinien. Co prawda na egzaminie dostałem w ręce nowiutkiego 126p w wersji FL, który prawie wyrwał mi się z rąk, jak startowałem pod górkę, ale poza tym wyskokiem (prawie dosłownie) dojechałem nim bezbłędnie po swoje wymarzone prawo jazdy.